24 Aralık 2008 Çarşamba

ilk sayfanın heycanı ve korkusu


lise 2 de falandım sanırım.annem kendimin bile bulamayacağı şekilde sakladığım günlüklerimi bulmuş ve satır satır okumuştu.ardından evde büyük bir kavga çıkmıştı.pek birşey yazmıodu hiçbirinde ya da şimdi önemsiz geliolar ammaa kötüydü.ihanet etmişti bana günlüğüm her sayfasını ağlaya ağlaya yakmıştım.ve sonra her yazdığım kelime bana dönecek korkusuyla yazdım.şimdi yaptığım ise tam tersi okuyan okusun kardeşim şeklinde.nasıl olsa kimse kim olduğumu bilmeyecek.hem ben kimimki?sen kimsin?bu nasıl bir tesadüf?şuan yazabilcek pek bişeim yok sankim.çünkim demin deftere birşeyler karaladıktan sonra karar verdim buraya katılmaya.içim boşalmış anlıycan.kasmanın alemi yok zorla ne güzellik ne kötülük olur.emin değilim olabilirde amma sabah 8.30 dersi olan ve saatin 2 ye gelmesine 2 dakika var olduğunu hesaplarsak şu zamazingoyu kucağından indirip uyku alemine akması gereken bir zatımuhterem olduğumdan dolayıdır ki başlangıç pek bi dandik oldu.ama umrumuzdamı olanlar benim aslan gibi yüreğim var diorum ve önümüzdeki günlerde size (yapabileceğimden pek emin değilim amma) sıcak sımsıcak sıcak dahada sıcak olucak dakikalar geçirtmek(:))dileğiyle.esen kalın.